Gökyüzü kestane rengi
Tenim solgun mavi
Ve sen olabildiğince lacıvertsin.
Ruhumun arka planı beyazken
Kara kalem çalışmasıyla kirlet hayatımı.
Üç kuruşluk aşk paradokslarında ağlarken ben
Gülümse arka plandan.
Renk karmaşası yaşarken aşkım
Nefret nefet dökül paçalarımdan...
Gözbebeklerim sepia,
Parmaklarım siyah beyaz.
Neden ayakkabılarım saf yeşil?
Ben olan aşkımı hatırladım bu gece.
Beraber büyüdüğüm varlığım.
Ve ben rengini kazanmış ruhum
Bensizliğinin sonsuza kadar sürceğini bilsede.
Ama olsun çabaladı kalbim
Reddedileceğini bilsede.
Aşkım dönüp giderken haykırsamda ben
Hayatın arka planının siyah olduğu her yeri hatırlasamda
En pembelerinin bize ait olduğunu oda bilsede
Gitti ağlar adam marşla.
Yada ben ağlar adımdaydım
O güler adım giderken...
Gökyüzü aslında siyah.
Kalbim su pompalarken bedenime
Benim renkleri bilememem çok mu normal sizce?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder