Her şey bir sonla başlar.Parmakların dermansızlaştığı yerlerde duygular öyle bir hükmeder ki beyine tüm vücut kitlenir.Her yerde aynı şeyi görmeye başlarsın.Aynı isim bir bir karşına çıkmaya başlar uçsuz bucaksız yerlerde.Sonunda öyle bir hale gelirsin ki bir gün kendisi karşına çıktığında inanmak istemezsin.Bünye inkar eder ne varsa o küçücük geçmişinde.Kendin olmaktan çıkarsın ağır ağır.Sen aslında sen değilsindir.
Sonunda öyle bir an olur ki,senlik ve benlik bir anda suratına çarpar fahişeye atılmış bir tokat gibi.Benlik ruh olur.Senlikse hayat.İkisi aynı anda olmadığı sürece hiçbir şey yolunda gitmez.Hayat ruhu olmadan bir bir geçmeye başlar anlamsızca.Ruh ise hayat olmadan küçük bir zaman diliminde tıkılıp kalmış olur.Bu kısır döngünün ortasında ise iki gizli kahraman bir anda birbirlerinin karşısına çıkar.
Sonunda o birleşme meydana gelmiştir.Tek bir gün onlarca günü kapsamaya çalışır.Saatler dakikalarla kavgaya tutuşur ve sonunda ruh kaybeder.O kısacık zaman dilimine kısılmaya mahkumdur.Hayat ise geçmeye devam edecektir.Kaybolacaktır derin sessizliğine.Kendi kendine itiraf edemediği onca şey avuçlarındayken onları bir kutuya kapatmaktan korkmayacaktır.Esas korkuları ise ruhla beraber kendi köşesinde devam edecektir.Ruhun o amaçsız ajandasında.Ruhun tek sarılmada bozulacak lanetinde kalacaktır her şey!
Aslında sonsuz bir hikaye olacaktır bu.Çünkü her şey sonla başlar ve hiçbir şey başlamayacaktır ruhun hayatında.Son,sadece can yakar ve başlama umudunu her zaman tetikler.Ama bilinmez ki tetiklenen tek şey acılardır.Hiçbir zaman gökyüzüne haykırılmamış şeylerdir!Gülümseme artık eskisi kadar gerçek değil, kahkahalar ise sadece efekt olacaktır ruhun hayatında!
Bu hikayede ruhun kendine verdiği sözde olduğu gibi son hikaye olacaktır.Yeniden bir hikaye yazılmayacağına dair verilen onca sözün kanıtı olacaktır.
Ve bun son hiçbir zaman başlangıç olmayacaktır!Ta ki hayat ruhu arındırana kadar!
