Ben olmayı özlerim gözlerinde ve kelimelerinde... Haziran gecesinde Ankara'a yağan yağmur kadar hevesli seyrederim seni.Gözlerin gözlerime değdiğinde yumruğumla ezerim esirleşmiş pesimist duygularımın kafasını...
Sen olmayı özlerim sözlerinde ve gülüşünde...Sen konuştuğunda Ankara Kalesinin dibinde dilenen dilenci bile ayaklanır benim hayallerimde.Vals yapar tüm saflığıyla art niyeti olan her şeye inat...
Biz olmayı özlerim birlikteliklerimizde...Ellerim teninin her yerini ezbere bilmesine rağmen her seferinde yeniden keşfetmeye çalışır bu bitlikteliklerde.Aslında tanıştırmadığımız birlikteliğimizin en büyük yanıda Ankaradır.Biz seninle kızılayın bir köşesinde her gece buluşuruz, rüyalarımızda.Böyle gecelerde biz olmaya başlarız.Zamanla biz kavramı git gide genişler ve aile oluruz.Tabi bunlar buluşmadan zihni birlikteliğimizde bile gerçekleşir...
Ölüm olmayı özlerim sözlerinde.
Gözlerin yaşamı,
Bebeklerin ölümü hatırlatır.
Zıtlıkları sevdirirsin bana,
Bense olabildiğine uygun.
Sen ve Ben oluruz en sonunda ise.
Yani Biz...
Baş Harfleri küçük yazılamayacak kadar önemliyizdir birbirimiz için...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder